Niemieccy malarze XX wieku — historia sztuki

Nie wszyscy mają tę świadomość, ale niemieccy malarze naprawdę znajdują się a absolutnej czołówce, jeśli chodzi o działalność artystyczną. To właśnie ich postrzega się jako rewolucjonistów w tej dziedzinie. Gdyby nie ich działalność to prawdopodobnie świat artystów nie wyglądałby tak, jak prezentuje się obecnie. Grupy artystyczne, takie jak chociażby Die Brücke, wprowadziły na dobre pojęcie ekspresji emocjonalnej i przywróciły potrzebę obcowania z pięknem po tym, jakie spustoszenie w umysłach pozostawił okres wojenny. 

Nie da się ukryć, iż niemieccy malarze poświęcili swoją sztukę krytyce społecznej, tworząc w ten sposób jedne z najsłynniejszych satyrycznych ilustracji oraz rysunków. W XX wieku wprowadzono style takie jak groteska i realizm kapitalistyczny. To właśnie artyści tego okresu przesunęli raz na zawsze granice sztuki. Przez lata odbyło się wiele debat na temat twórczości niemieckiej. Nie obyło się oczywiście bez słów krytyki. Jednak nic, jak dotąd, nie powstrzymało tych twórców od dalszego pchania się we współczesną odsłonę malarstwa. 

Światło i jakość wg Emila Nolde 

Ten konkretny artysta okrył się sławą przede wszystkim za sprawą swoich bardzo intensywnie kolorowych obrazów olejnych, które zdawały się niemal posiadać możliwość posługiwania się gestami. Podejmował on tematy takie jak nocne życie, martwa natura (zwykle motywy kwiatowe), a także pejzaże oraz rozmaite sceny biblijne. Z powodzeniem można mówić o tym, że Nolde jest jednym z najważniejszych niemieckich malarzy XX wieku. 

Jego dzieła — zarówno malarstwo, jak i twórczość drukarska — często bywa zaliczana do najlepszych przykładów ekspresjonizmu, jaki narodził się w Niemczech. Intensywna siła psychologiczna zawarta w jego pracach jest dziś podziwiana przez wielu współczesnych artystów, ale nie tylko. Wciąż chętnie spoglądają na ten etap w dziejach sztuki jej krytycy.

W nieco późniejszych pracach Emila Nolde, zwłaszcza w tych namalowanych przy pomocy akwareli, widoczne są ślady prymitywizmu. 

Max Ernst i jego nieposzanowanie norm społecznych 

To jeden z tych artystów, którego związku z surrealizmem zwyczajnie nie da się przeoczyć. Max Ernst tworzył prace, które odzwierciedlały w wyraźny sposób jego wiarę w irracjonalną wręcz dobroć społeczeństwa. Jego fantastyczne wyobrażenia przeplatały się niejako z koszmarami. Obrazy te dość często są interpretowane przez pryzmat lęków Maxa Ernsta. Szczególnie dużo uwagi poświęca się zwykle okresowi jego dzieciństwa. Niektórzy uważają, że malowane przez niego dzieła miały być swoistym komentarzem do rzeczywistości podczas II wojny światowej. 

Zapewne nie bez znaczenia jest silne zainteresowanie artysty psychoanalizą freudowską. Można dostrzec tego odzwierciedlenie w eksperymentach związanych bezpośrednio z automatyzmem i nieco późniejszym wynalezieniu techniki  zwanej Frottage’a. Ernst zasłynął głównie z pracy w wielu technikach artystycznych. Z powodzeniem można mówić o tym, iż na uwagę zasługują nie tylko jego prace stworzone przy pomocy pędzla, ale także rzeźby i rysunki.

George Grosz — ilustracje w nowej odsłonie 

W czasie Republiki Weimarskiej George Grosz był niezwykle ważnym członkiem berlińskich grup Dada oraz New Objectivity. Zasłynął on przede wszystkim ze swoich karykaturalnych rysunków i obrazów, na których starał się ukazać rzeczywistość panującą w Berlinie w 1920 roku. George Grosz w zasadzie poświęcił swoją twórczość — nazwijmy to po imieniu — krytyce społecznej. 

Przez cały okres swojej działalności był on głęboko zaangażowany w lewicową działalność pacyfistyczną. Jego prace doczekały się publikacji w najróżniejszych czasopismach satyrycznych i — oczywiście — krytycznych. Uwieczniane przez niego postacie najczęściej pozostawały anonimowe. Posługiwał się on symbolami i alegoriami, które miały wskazywać na różnych członków niemieckiego społeczeństwa żyjącego w latach pomiędzy wojnami. Część jego dzieł została wykonana przy pomocy tuszu i pióra. Zdarzało się także, że omawiany artysta sięgał po farby akwarelowe. 

Otto Dix — satyra przede wszystkim 

Otto Dix w świecie sztuki jest uznawany za jednego z najbardziej utalentowanych współczesnych malarzy, poruszających się w tematyce satyry. W swojej pracy Otto Dix łączył elementy realizmu, alegorii i fantastyki. To naprawdę wybuchowa mieszanka! Nie obawiał się on również tworzenia portretów, gdzie także uciekał się do pojęcia abstrakcji. W 1920 takie zapatrywania nie były wcale czymś oczywistym. 

Dix niejako odkrył ostre karykatury i włączył się do artystycznej codzienności. Warto wspomnieć, iż pod wpływem rozmaitych ruchów awangardowych, takich jak choćby wspomniany już wcześniej Dada, jak również ekspresjonistycznych, odzwierciedlał on na płótnach swoje osobiste poglądy. Wszystko jednocześnie pozostawało utrzymane w zimnych tonacjach i liniowym stylu malowania. 

W późniejszych latach jego działalności, obrazy Dixa stawało się bardziej fantastyczne i pełne symbolizmu. Malowanie aktów jako czarownic lub jako bezpośrednia personifikacja melancholii, a także przedstawianie prostytutek i rannych weteranów wojennych, zdefiniowało niejako cały dorobek tego malarza jako jednego z najlepszych symbolistów w dziejach szeroko pojętej stuki.