Jacques-Louis David — nadworny malarz Napoleona Bonapartego

Nie mam wątpliwości co do tego, że Jacques-Louis David to postać wyjątkowa i niezwykle utalentowana. Artysta tem przyszedł na świat w Paryżu, dokładnie 30 sierpnia 1748 roku. Zmarł on natomiast 29 grudnia 1825 roku w Brukseli. Ten francuski malarz był jednym z najważniejszych reprezentantów klasycyzmu. Spełniał się również w roli nadwodnego malarza Napoleona Bonaparte. Przez wielu po dziś dzień David uznawany jest za istotny filar sztuki, jaką kultywowano w epoce oświecenia. Co jeszcze? Jacques-Louis David był oficjalnym artystą w okresie rewolucji francuskiej i to właśnie on był odpowiedzialny za opracowanie jasnego i — przede wszystkim — nośnego symbolu ruchów rewolucyjnych. Mowa oczywiście o Przysiędze Horacjuszy. 

Le Serment des Horaces, czyli wspomniana przeze mnie Przysięga Horacjuszy, to obraz powstały w 1784 roku. Kompozycja widoczna na płótnie została gruntowanie przemyślana i zaplanowana. Mnóstwo tu symboliki, którą dekodować można bez większego trudu, jeśli zna się choćby pobieżnie okoliczności towarzyszące malowaniu tegoż dzieła. 

Jacques-Louis David — kilka słów o życiu artysty

Jacques-Louis David pobierał nauki w pracowniach osób takich jak  François Boucher, czy też Joseph-Marie Vien. Wraz z tą właśnie dwójką wyruszył on do Rzymu, co zdecydowanie odbiło piętno na sztuce, jaką uprawiał w kolejnych latach. Zafascynował się antykiem tak bardzo, że zrezygnował dla niego z malarstwa w stylu rokoko. Rozwijał się szybko i jeszcze szybciej zdobywał mowę umiejętności. Doprowadziło to między innymi do otrzymania przez Davida Prix de Rome, co miało miejsce w 1774 roku. 

W późniejszych latach — konkretnie od 1775 do 1780 roku — Jacques-Louis stworzył jedno ze swoich najbardziej znanych dzieł, czyli Portret konny Stanisława Kostki Potockiego. Inną pracą, jaka powstał w tym samym czasie jest Belizariusz, na którym widzimy oślepionego, żebrzącego wodza armii bizantyjskiej. 

Jacques-Louis David powrócił do francuskiej stolicy w 1780, a w trzy lata później przyjęto go do Akademii, co było skutkiem namalowania przez niego obrazu olejnego zatytułowanego Cierpienie Andromachy. Było to preludum do kolejnych sukcesów artysty.

Ciekawy wydaje się fakt, iż David stał się wkrótce członkiem Corps Electoral Paris, a następnie deputowani go do Konwentu Narodowego, gdzie głosował w sprawie śmierci króla. To nie wszystko, ponieważ artysta ten zasiadał również w Komitecie Bezpieczeństwa Powszechnego. W życiorysie malarza nie zabrakło jednak ziaren gorczycy — w pewnym momencie swojego życia trafił do aresztu ze względu na przyjaźń z Robespierrem (francuskim adwokatem i mówcą). Gdyby nie amnestia w 1795 roku, jego losy zakończyłyby się w sposób tragiczny. 

W 1804 roku David zyskał tytuł nadwornego malarza Napoleona Bonaparte. Właśnie z tego okresu działalności artysty pochodzą najsławniejsze jego prace, czyli kilkukrotnie stworzone obrazy olejne przestawiające portret konny Napoleona Przekraczającego Przełęcz Świętego Bernarda. Niestety, po upadku cesarza, Jacques-Louis David zmuszony był uciekać z Francji, gdzie uchodził za „królobójcę”. Wtedy to, w roku 1816, zamieszkał w Brukseli, gdzie spędził resztę swoich dni. 

Miłość Parysa i Heleny

Obraz zatytułowany „Miłość Parysa i Heleny” traktuje na temat silnych uczuć, jakie połączyły ze sobą Parysa i Helenę. O ich losach opowiada wiele legend, dlatego też trudno się dziwić temu, że Jacques-Louis David podjął się tego tematu. 

Na płótnie widzimy kochanków w obejmujących się wzajemnie. Oboje siedzą na sypialnym łożu, w otoczeniu przedmiotów przypominających odbiorcom o tym, że rzecz dzieje się w czasach starożytnych. Parys występuje nagi, odziany wyłącznie we frygijską czapkę. W jego dłoni widzimy instrument muzyczny.

Helena natomiast trzymana jest przez Parysa za rękę, pochyla się nieco nad ukochanym. Na jej twarzy widoczny jest grymas smutku, ponieważ kobieta zdaje się przeczuwać tragiczny koniec tej miłości. 

Portret pani Recamier

Dzieło o tytule „Portret pani Recamier” zostało namalowane w 1800 roku, na zlecenie kobiety widocznej na tym portrecie. Była ona jedną z tych dam z Paryża, które cieszyły się powszechnym uznaniem i szacunkiem. Mąż jej był natomiast jednym z najważniejszych sponsorów finansowych działań podejmowanych przez Napoleona Bonaparte.

Ciekawy wydaje się fakt, iż ten obraz olejny nigdy nie został ukończony ze względu na to, że jego autor nie był z niego wystarczajaco zadowolony. 

Portret konny Stanisława Kostki Potockiego

Obraz olejny „Portret konny Stanisława Kostki Potockiego” namalowano w Rzymie, w roku 1781. Obecnie można go podziwiać w Muzeum Pałacu Króla Jana III, jakie mieści się w Wilanowie Królewskim. 

Na płótnie widzimy polskiego generała i polityka, który siedzi w końskim siodle. To jedno z najbardziej typowych dzieł dla epoki klasycyzmu. To kompozycja mocno dynamiczna, idealizująca głównego bohatera. Jest to kolejna niezwykła historia opowiedziana przy pomocy farb i pędzli.